İstanbul’un 1990’lı yıllarına dönelim. O dönemde Sevgililer Günü bugünkü kadar yaygın değildi. Küçük dükkânların vitrinlerinde birkaç kırmızı gül, pastanelerde ise kalp şeklinde birkaç pasta dışında pek bir hareketlilik olmazdı. Ancak 14 Şubat’ın Türkiye’de giderek büyümesi ve kutlanır hâle gelmesi, ilginç gerçek olaylara dayanıyor.
1993 yılında, İstanbul’un ünlü çiçekçilerinden biri olan Mehmet Bey, Sevgililer Günü’nü ülkeye daha fazla tanıtmak için bir kampanya başlattı. O güne kadar, çiçek almanın özel günlere has bir gelenek olmadığı bir dönemde, 14 Şubat’ı fırsata çevirmek istedi. Küçük bir gazete ilanı verdi: “Sevdiğinize bir çiçekle aşkınızı anlatın.” O yıl beklediğinden fazla çiçek satıldı. İşte, o günden sonra çiçekçiler bu günü sahiplenmeye başladı.
Aynı yıllarda Türkiye’de özel radyolar yeni yayına başlamıştı. Ünlü DJ’lerden biri, Sevgililer Günü’nde tüm programını aşk şarkılarına ayırarak Türkiye’de radyo aracılığıyla 14 Şubat’ın duyulmasını sağladı. O günden sonra sevgililerin birbirine şarkı armağan ettiği bir gelenek oluşmaya başladı.
1995 yılına geldiğimizde ise ilk büyük uluslararası markalar Sevgililer Günü reklamları yapmaya başladı. Televizyon ekranlarında romantik akşam yemekleri, kalpli çikolatalar ve hediyeler gösterilmeye başlandı. Böylece 14 Şubat, İstanbul’dan Anadolu’nun dört bir yanına yayıldı.
Peki, bu özel gün gerçekten aşkı mı kutluyor, yoksa tamamen ticari bir fırsat mı? Bunun cevabı kişiden kişiye değişiyor. Sevgililer Günü’nün bir gelenek hâline gelmesi elbette iş dünyasının katkısıyla oldu. Ancak birçok insan için bu gün, sadece ticari bir etkinlik değil, sevdiklerine sevgisini hatırlatma vesilesi.
Bugün Türkiye’de Sevgililer Günü; kimileri için romantik bir kutlama, kimileri için gereksiz bir harcama günü, ama herkes için aşka dair konuşulan bir zaman dilimi olarak hayatımızda yer alıyor. Gerçek aşk ise tek bir güne sığmayacak kadar büyük değil mi?
